Thierry over zijn elektronische knieprothese

“Toen ik wakker werd, kreeg ik te horen dat ik een been verloren had. Ik had verschillende breuken in mijn gezicht, brak 7 ribben en liep ook brandwonden op”, vertelt Thierry Bots. In augustus werd ik gehospitaliseerd. In oktober mocht ik voor het eerst een week naar huis, maar ik voelde dat er iets mis was met mijn been. Na mijn ongeval probeerden de artsen zoveel mogelijk van mijn been te redden. Helaas bleek dat niet voldoende en moest ik een 2^e amputatie ondergaan waarbij ze mijn been met ongeveer 10 centimeter hebben verkort.”

“Met Kerstmis mocht ik dan opnieuw naar huis en eind februari startte ik met mijn revalidatie. Toen brak corona uit en was er de lockdown. Ofwel koos ik ervoor om naar huis te gaan, ofwel moest ik fulltime in het revalidatiecentrum blijven. Ik koos voor optie 2, omdat ik dan verder aan mijn herstel kon werken.”

“Mentaal was dat enorm zwaar. Mijn vrouw en mijn kinderen zijn mijn grootste steun. Hen zo lang niet kunnen zien door corona was verschrikkelijk. Maar ik heb doorgezet. Het gaf me de extra kracht om door te gaan. Ik moest en zou opnieuw stappen vooraleer ik terug naar huis ging. Het was zeer moeilijk, maar uiteindelijk is het me gelukt.”

“In het begin leerde ik stappen met een mechanische prothese. Dat was goed om opnieuw mee te leren stappen, maar als je echt opnieuw een actief leven wil zoals ik, dan is een elektronische knieprothese zoals de Ottobock Genium waar ik nu mee stap wel een enorme meerwaarde. Nu is het natuurlijk wel even wennen. Het is helemaal anders om te stappen met een elektronische knieprothese dan met een mechanische. Ik moet leren om op mijn prothese te durven vertrouwen en dat is nog moeilijk. Maar dat gaat elke dag beter.”

“In het revalidatiecentrum ontmoette ik Kevin Jehasse. Kevin is een sportcoach en heeft me op sleeptouw genomen om opnieuw te gaan sporten. Hij heeft me laten inzien dat je nog zoveel kan doen, ook als je been geamputeerd werd. In het begin wist ik niet goed welke sport ik wilde beoefenen. Ik fietste met een handbike en dat ging wel goed. Daarna ben ik ook gaan zwemmen, ik heb tafeltennis gespeeld, badminton ook. En toen ontdekte ik het boogschieten.”

“Mijn hoofddoel is om naar de Paralympics te gaan in 2024 in Parijs. Maar daarvoor heb je een bepaald aantal punten nodig en ik probeer die te halen, want dat zou echt fenomenaal zijn in mijn nieuwe leven. Als het in 2024 niet lukt, dan heb ik in 2028 misschien de kans om het wel te halen. We zullen zien.”

“Ik moet vooruit en dat besef ik. Mijn lijfspreuk is dan ook ‘what doesn’t kill you makes you stronger’. Het is niet altijd makkelijk en soms heb ik het zowel fysiek als mentaal moeilijk, maar ik heb geen keuze. Ik wil een actief leven leiden en ik moet vooruitkijken. Sport helpt mij daar wel bij. Daardoor kan ik ook doelen stellen en dat helpt me ook in mijn dagelijkse activiteiten. Bij VIGO voel ik ook dat de mensen zoals Jarne die me begeleiden mij ook echt willen helpen. Ze zijn gepassioneerd door hun job en willen mij een zo actief mogelijk leven laten leiden. Daar ben ik enorm dankbaar voor”, aldus Thierry.